სამი ქალი, სამი შარფი, სამი ამბავი

პატარა დეტალი, რომელსაც ცვლილების მოტანა შეუძლია

ცხოვრებას თავისი რიტმი აქვს. ხშირად – რუტინული. ნაცნობი ქუჩები, ერთი და იგივე საქმეები, დღეები, რომლებიც მონოტონურად გადის.

მაგრამ ზოგჯერ საკმარისია ერთი პატარა ჟესტი, რომ ყველაფერი ოდნავ შეიცვალოს. სულ ცოტათი, მაგრამ საკმარისად, რომ დღე სხვანაირად შეიგრძნო.

თან წავიღეთ ჩვენი შარფები.
სამ უცნობ ქალბატონს ვთხოვეთ, მოერგოთ ისინი ფოტოსთვის.

გაგვიღიმეს, დაგვთანხმდნენ.

კავშირი.
ცნობისმოყვარე მზერა.
გაცვლა ჩვენი სამყაროების – ხელოვნების, დიზაინისა და მათი რეალობის.

ჩვენ არ გვჯერა, რომ ის, რასაც ვქმნით – შარფები, პოსტერები თუ ავეჯი – უბრალოდ ლამაზი საგნებია.
ჩვენ გვჯერა, რომ ისინი ატარებენ რაღაც მეტს – შესაძლებლობას, დააკავშირონ ადამიანები, გაათბონ სივრცეები, შეცვალონ განწყობა.

და თუ იმ ერთ ჩვეულებრივ დღეს შევძელით, რომ ვინმესთვის ოდნავ მაინც მოგვეტანა სიხარული,
ეს ჩვენთვის ყველაფერს ნიშნავს.

რადგან სწორედ ასეთი მომენტებია – თბილი, ადამიანური და გულწრფელი – რაც გვახსენებს, თუ რატომ ვაკეთებთ ჩვენს საქმეს.

A Small Gesture, A Subtle Shift

Life has a rhythm. Often, it’s the rhythm of routine – familiar streets, repeated errands, moments that pass without leaving a trace.

But sometimes, all it takes is one small gesture to shift everything. Just for a moment. Just enough to make the day feel different.

On April 13th, we went to the Deserters’ Bazaar – a place full of movement, noise, color and stories.
We brought our scarves.
And we asked three women, strangers to us – if they would wear them for a photo.

They smiled. They agreed.

It was a simple act. Nothing grand.
But in that moment, something quiet and beautiful happened.

A connection.
A flicker of recognition.
A shared moment between our world – of creating, designing, imagining – and theirs.

We don’t believe our scarves, posters, or furniture are just beautiful objects.
We believe they carry something more – the potential to connect people, to warm up a space, to shift a mood.

And if on that ordinary day, we managed to bring even a little bit of joy,
if we brightened someone’s walk through the bazaar,
then that means everything to us.

Because it’s these small moments – tender, human, true – that remind us why we do what we do.